Verslag aan kiezer

De sociale waarheid, politieke waarheid en de werkelijkheid

Als het op Facebook staat is het waar! En er staan best veel op over van alles op deze ene vorm van sociale media.
Het gaat hier voor de simpelheid even alleen over de politiek gerelateerde stukjes, maar zoals de titel van deze blog laat geloven is dat niet hetzelfde als de politieke waarheid.

De politieke waarheid
Laat ik bij deze politieke waarheid beginnen, want ieder raadslid of wethouder kent het, de vrienden en kennissen die discussiëren over politieke onderwerpen. Maar ze hebben een deel van het verhaal gehoord en de rest is in loop van de “vertaling” een eigen leven gaan leiden.
Dus vertel je even hoe het politiek nu echt zit en dan hoor je negen van de tien keer: “ja als we dit eerder wisten…” of “zoals jij dat nu uitlegt komt het anders over…”

De werkelijkheid
Dan komen we op de werkelijkheid, want waarom weten ze dat nu niet? Op Facebook staat toch de waarheid? Of is dat daar neergezet door een generatie die geen papieren kranten meer lezen?
Deze sociale media is een lijst van maatschappelijk correcte statements, juist dat wat iedereen graag wil horen. Maar is het dan ook de (volledige) waarheid?
Daarnaast is het ook de plek waar alle klagers samenkomen om de illusies te wekken dat alles slecht is en te laten geloven dat werkelijk iedereen dat vindt.

Jammer dat het grotere deel van de bevolking die tevreden is niet deze mening op de sociale media deelt, want dan zou het plaatje beter in evenwicht zijn.

Positieve reacties
Maar wat moet je dan als burger nog geloven?
Ik ben van huis uit een optimist en geloof in de eerlijkheid van mensen. Maar helaas zie te vaak halve waarheden op de sociale media en kriebelen mijn vingers om er op te reageren.

Maar ben ik de enige dan?

Ik roep hierbij alle andere positieve denkers op om ook hun positieve vibes te laten horen op de verschillende media om zo evenwicht te geven aan de halve waarheden en negatieve reacties….
De wereld is echt niet zo slecht als de sociale media doet voorkomen…..

Het afwijkende raadslid

De afgelopen weken stonden politiek gezien in het teken van de Europese Parlementsverkiezingen. Op diverse social media kanalen verscheen een bericht over een Nederlandse vrouwelijk kandidaat. Niet haar standpunten, wijze van campagne voeren of achtergrond stond centraal.. maar iets anders “afwijkends”. Mevrouw was namelijk zwanger. En zwanger campagne voeren & de politiek bedrijven bleek nogal afwijkend gezien de vele berichten…

Nou, ook bij GemeenteBelangen liep er de afgelopen maanden zo’n “afwijkend” raadslid rond. Met achtendertig weken zat ik nog enthousiast te vergaderen over jeugdzorg, de maatschappelijke agenda en andere belangrijke gemeente zaken die op de agenda stonden. De politiek staat niet stil, en gaat nu eenmaal niet wachten tot ik terug ben van zwangerschapsverlof. De afgelopen maanden werd er veel gepraat over “de toekomst van Katwijk”. En op de vraag of ik niet eens met verlof moest kon ik dan ook volmondig NEE zeggen. Die toekomst zat in mijn buik, túúrlijk wil ik juist nu daar over mee blijven praten in plaats van thuis zitten.

Grappig vond ik het dan ook om te lezen onder de berichten van de zwangere verkiesbare Europarlementariër dat mensen vonden dat ze “wel iets anders aan haar hoofd” zou moeten hebben dan de politiek. Maar hoe mooi is het, als je juist dicht bij het vuur zit en enigszins invloed kan hebben op hoe jou dorp, stad of land zich de komende jaren wil gaan ontwikkelen. Daarin groeit jouw kleintje straks op. En wees eerlijk.. praten kunnen we toch allemaal nog als we zwanger zijn? Dus ook bij achtendertig weken in een iets veredelde setting met een voorzitter leek mij…

Zwanger zijn in de politiek werd de afgelopen weken door sommige media kanalen een beetje weg gezet als een beperking. Maar naar mijn idee verrijkt het niet alleen je leven, maar stelt het ook je beeld op de maatschappij weer een stukje scherper. Waar ik mij tot op heden voornamelijk volledig kon storten in alle stukken rondom de zorg en het sociaal domein zijn als kersverse moeder dossiers als onderwijs en kinderopvang nu nóg belangrijker. Als er een stoeptegel scheef ligt denk je gelijk; ”Wat als die kleine daarover struikelt”.. en wanneer er weer eens een boom gekapt wordt voelt het bijna alsof ze aan de zuurstof van je kind komen. Ik durf dan ook met zekerheid te zeggen dat het moeder worden juist een verrijking is voor mijn politieke inzet in plaats van een beperking!

Inmiddels is onze kleine man geboren en mag ik jullie voorstellen aan het jongste nieuwe lid van GemeenteBelangen, Boyd de Man.

'sociale’ media

Mij is de eer te beurt gevallen een stukje te mogen schrijven over het wel en wee van een burgerraadslid. Ik moet eigenlijk schrijven: een blog en wel mijn eerste blogpost op deze site. Nu was ik aan het nadenken over wat ik zoal te bloggen heb over mijn korte bestaan als burgerraadslid? Ik moest terugdenken aan een werkcollege statistiek, lang geleden. Op een dag kwam de docent opgetogen de collegezaal binnenlopen. Aan zijn gezicht kon je zien dat er die dag, iets bijzonders stond te gebeuren.

Hij zei: "onze vakgroep heeft een primeur, julllie gaan vandaag inloggen op het World Wide Web!" Nou dat sprak mij wel aan, dat we via, toen nog een telefoondraad, rechtstreeks met andere computers in contact konden treden. Sindsdien zijn we inmiddels aanbeland in het draadloze 5G tijdperk. Iedereen en alles is ‘realtime’ continu in contact met alles en iedereen. Oud en jong zijn er uren mee bezig en je ziet amper nog kinderen op straat. Mijn moeder van 83 kan -vooral volgens haar kinderen- ook echt niet meer zonder haar tablet en smartphone.

Op 14 juni 2018 ben ik beëdigd. Ook in de politiek zijn de sociale media niet meer weg te denken. Juist niet zelfs. Want elke zucht wordt gedocumenteerd op de website, op facebook, twitter of in een persbericht. Tijdens de raadsvergaderingen zie je ze vlijtig op hun tablet swipen en scrollen. Het nieuws is vooral steeds sneller en toegankelijker geworden. En het fenomeen nepnieuws is helemaal actueel, alsof het vroeger niet heeft bestaan.

Hoe zou het zijn zonder de huidige snelle media? Dan zouden we veel vaker bij elkaar moeten komen, meer moeite moeten doen om iedereen bij te praten en veel vaker aan de telefoon moeten hangen. Aan de andere kant zou je dan ook minder vaak bereikbaar/beschikbaar zijn,
Zelf vind ik het niet nodig om altijd met een telefoon in mijn zak te lopen of naast mijn telefoon te slapen. Maar dat wordt mij niet altijd in dank afgenomen door, bijvoorbeeld mijn oudste zonen. Nu wil het geval dat, andersom, ze ook vaak niet bereikbaar zijn omdat ze bij een college zitten, moeten werken of God mag weten wat. Dus als ze vragen: "mama, waar zit je/waar was je?" Of als ik niet snel genoeg naar hun zin reageer op een WhatsApp-bericht,.. ben ik eigenlijk wel blij. Yes, ze willen aandacht van mij of een goede raad.

Maar even terug naar de politiek. Communicatie is natuurlijk de spil waar het om draait in de politiek. En daar zijn de huidige sociale media heel handig bij. Maar soms kan het gebeuren, zeg maar, dat voor de zoveelste keer aan dezelfde groep burgers wordt gevraagd: "wat vindt u er van?" En dan denk is wel eens 'less is more' en wanneer gaan we iets doen?

Raadslid is ook gewoon opa Geert

“Heb je een chocoladebroodje bij je?” vraagt mijn kleinzoon E. van vijf als ik hem ophaal van zijn school. Ja natuurlijk zeg ik. En we lopen vlug naar de buggy waarin ik het broodje heb verstopt. Het ligt in een plooi van de kap maar E vindt het vlug. Daar lag het de vorige keer namelijk. En de keer daarvoor ook.

Ik vraag: wat was het laatste dat je vandaag heb gedaan? Want ik heb al gehoord dat ik een kleuter niet moet vragen wat hij vandaag het leukste vond. Dat overzicht hebben de meesten nog niet. Maar ik krijg op deze aangepaste vraag ook geen antwoord. Zijn mond zit vol zoet deeg en chocola. Heerlijk vindt hij het.

Dan draait hij zich om en laat een verfrommeld zakje zien. Hij lacht trots want hij heeft van opa geleerd dat je het papier niet op straat mag gooien. Toen hij dat deed, zei opa: dat moeten we verfrommelen en in de prullenbak gooien op de hoek van onze straat. En dat gaat hij straks doen.

Voorbij de prullenbak en met de energie van het chocoladebroodje in zijn maag begint hij met zijn rechterbeen te schoppen naar de haagjes en hekjes waar we langs rijden. Ik rijd hem er dicht bij langs en draai weg wanneer hij zijn been uitstrekt. Dan raakt hij de hekjes en haagjes net niet. We hebben veel lol. Voorbijgangers glimlachen.

We komen nu bij zijn huis. Dan wil E. zijn oma foppen. Hij verstopt zich achter de buggy als zijn opa aanbelt. ‘Ja oma’ zeg ik, ‘ik heb alleen zijn schooltas gevonden. E. was nergens te vinden.’ Dan springt E. vanachter de buggy weg met een grote lach en rent naar oma. Opa vouwt stil de buggy dicht. Het lijkt wel een voorleesboek.