Het sprookje van de Westerbaan

Er was eens een wethouder met een droom. Hij leefde lang geleden, in de tijd dat de Zanderij nog een onbebouwd stukje land was en zo ver je kon kijken alles groen en mooi was.

Hij wilde graag gaan bouwen op dit stuk land, héél veel huizen, want daar kon hij een heleboel centjes mee verdienen. Het was inderdaad echt lang geleden, toen men nog geld kon verdienen aan bouwprojecten. Dit staat echt in de geschiedenisboeken.

Maar aangezien er steeds meer mensen buiten hun woonplaats gingen werken, kwam er een soort van verkeersstroom op gang, die ‘s ochtends de ene kant op ging en ‘s avonds weer terug.

De wethouder, laten we voor het gemak er een CDA - wethouder van maken, moest voor deze verkeersstroom een weg gaan aanleggen. Hij had gelezen in oude geschriften dat er al langer een plan was om het huidige weggetje, die ze al heel lang Cantineweg noemden, te gebruiken. Maar met de bouw van veel nieuwe huizen moest er echt een brede weg komen. De Cantineweg kon niet makkelijk breder gemaakt worden, dus moest er eentje naast komen.

Zo gezegd zo gedaan, deze weg werd aangelegd. Maar nog voordat de hele weg klaar was, werd er door een gemeen groen mannetje roet in het eten gegooid. Hij vond dat de weg, die verderop dwars door de duinen zou lopen, niet zo gezond zou zijn voor de plantjes en de beestjes.

De CDA - wethouder vond dit mannetje niet zo aardig, want nu kon zijn weggetje niet verder aangelegd worden. Ook de grote baas, laten we hem minister noemen, was het eens met dit gemene groene mannetje en schreef in talloze brieven aan de CDA - wethouder dat door dit stuk duin geen weg mocht komen.

De CDA - wethouder bedacht een list en gebruikte een stukje van de oude Cantineweg om het laatste stukje toch te kunnen aansluiten op het Bosplein. Maar helaas kwamen de minister en het groene mannetje er achter. Ze waren erg boos op de CDA - wethouder, dus moest hij de weg afsluiten met grote rotsblokken.

Ze gaven hem nog wel de tijd om een nieuw plan te bedenken.

De CDA - wethouder deed iets wat een goede politicus altijd doet, hij beloofde de burgers iets wat hij niet kon waarmaken, namelijk dat de weg niet dicht hoefde. Maar natuurlijk kon hij het echt niet waar maken, want hij vergat om een nieuw plan te maken en daarom moesten de rotsblokken op de weg.

De bewoners van de Zanderij waren boos, maar wat nu? Ze waren boos op het gemene groene mannetje en de minister. Ze wisten alleen niet dat het eigenlijk de schuld was van de CDA - wethouder, want die was vergeten om een nieuw plan in te dienen.

De lange gele man en de kleine rode dame verzochten de CDA - wethouder dan ook om een alternatieve oplossing te gaan zoeken, want een weg door dit stuk van de duinen mocht niet van de minister. De CDA - wethouder beloofde ook deze twee dat hij dat ging doen. Maar inmiddels weten we allemaal hoe goed de CDA - wethouder is in het beloven van dingen...

Vele jaren gingen voorbij en de CDA wethouder werd een VVD - wethouder.

Deze VVD - wethouder ging de geschiedenisboeken in als….. als wat? Iets wat hij gedaan heeft…. maar wat dan? Misschien kom ik er later nog wel op, maar voor nu heeft hij eigenlijk alleen champagne drinkend de rotsblokken verwijderd en net zoals de CDA -wethouder, beloofde hij ook dat de weg open bleef …

De jaren gaan voorbij en de VVD - wethouder wordt een CU - wethouder. Maar deze CU wethouder is niet zoals de andere wethouders. Hij is een sluwe vos en heeft een ongelofelijk doordacht plan waar echt iedereen in zal trappen. Het is een plan, dat eigenlijk te mooi is om waar te zijn, maar niet zo ongeloofwaardig dat men argwaan zal krijgen. In zijn plan belooft hij dat de weg voor altijd open zal blijven.

Hij dient zijn plan in en het lijkt hem te lukken, alleen de lange gele man en de kleine rode dame doorzien het plan van deze sluwe CU - wethouder. Zij doen nog een verwoede poging om iedereen te laten zien hoe doordacht en belachelijk het plan is, maar niemand gelooft hen en ze belanden uiteindelijk in de gevangenis. Op water en brood is hun beloning de komende jaren.

In de straten viert men feest, de CU - wethouder is de held van de dag, want de weg blijft tot in de eeuwigheid open.

Maar wat iedereen niet weet is dat de minister en het gemene groene mannetje ook van dit plan hebben gehoord en het ook nog steeds niet goed vinden. De minister had de CDA - wethouder de tijd gegeven voor een nieuw plan. Zo heeft hij ook deze CU -wethouder tot maart 2016 de tijd gegeven om met een nieuw plan te komen.

Maar deze CU - wethouder is een echte politicus, hij heeft beloofd dat hij dat zal en kan doen...

Ik zou het politieke sprookje willen afsluiten met de alom bekende slotzin: ‘ze leefden nog lang en gelukkig’, maar dat is alleen tot maart 2016. Want dan gaan de rotsblokken er weer op. Hopelijk gaan dan ieders ogen open en zullen de lange gele man en de kleine rode dame uit de gevangenis worden vrijgelaten. Dan is het pas een happy end..

René