'sociale’ media
- Geschreven door Paulina Smit
Mij is de eer te beurt gevallen een stukje te mogen schrijven over het wel en wee van een burgerraadslid. Ik moet eigenlijk schrijven: een blog en wel mijn eerste blogpost op deze site. Nu was ik aan het nadenken over wat ik zoal te bloggen heb over mijn korte bestaan als burgerraadslid? Ik moest terugdenken aan een werkcollege statistiek, lang geleden. Op een dag kwam de docent opgetogen de collegezaal binnenlopen. Aan zijn gezicht kon je zien dat er die dag, iets bijzonders stond te gebeuren.
Hij zei: "onze vakgroep heeft een primeur, julllie gaan vandaag inloggen op het World Wide Web!" Nou dat sprak mij wel aan, dat we via, toen nog een telefoondraad, rechtstreeks met andere computers in contact konden treden. Sindsdien zijn we inmiddels aanbeland in het draadloze 5G tijdperk. Iedereen en alles is ‘realtime’ continu in contact met alles en iedereen. Oud en jong zijn er uren mee bezig en je ziet amper nog kinderen op straat. Mijn moeder van 83 kan -vooral volgens haar kinderen- ook echt niet meer zonder haar tablet en smartphone.
Op 14 juni 2018 ben ik beëdigd. Ook in de politiek zijn de sociale media niet meer weg te denken. Juist niet zelfs. Want elke zucht wordt gedocumenteerd op de website, op facebook, twitter of in een persbericht. Tijdens de raadsvergaderingen zie je ze vlijtig op hun tablet swipen en scrollen. Het nieuws is vooral steeds sneller en toegankelijker geworden. En het fenomeen nepnieuws is helemaal actueel, alsof het vroeger niet heeft bestaan.
Hoe zou het zijn zonder de huidige snelle media? Dan zouden we veel vaker bij elkaar moeten komen, meer moeite moeten doen om iedereen bij te praten en veel vaker aan de telefoon moeten hangen. Aan de andere kant zou je dan ook minder vaak bereikbaar/beschikbaar zijn,
Zelf vind ik het niet nodig om altijd met een telefoon in mijn zak te lopen of naast mijn telefoon te slapen. Maar dat wordt mij niet altijd in dank afgenomen door, bijvoorbeeld mijn oudste zonen. Nu wil het geval dat, andersom, ze ook vaak niet bereikbaar zijn omdat ze bij een college zitten, moeten werken of God mag weten wat. Dus als ze vragen: "mama, waar zit je/waar was je?" Of als ik niet snel genoeg naar hun zin reageer op een WhatsApp-bericht,.. ben ik eigenlijk wel blij. Yes, ze willen aandacht van mij of een goede raad.
Maar even terug naar de politiek. Communicatie is natuurlijk de spil waar het om draait in de politiek. En daar zijn de huidige sociale media heel handig bij. Maar soms kan het gebeuren, zeg maar, dat voor de zoveelste keer aan dezelfde groep burgers wordt gevraagd: "wat vindt u er van?" En dan denk is wel eens 'less is more' en wanneer gaan we iets doen?
Hij zei: "onze vakgroep heeft een primeur, julllie gaan vandaag inloggen op het World Wide Web!" Nou dat sprak mij wel aan, dat we via, toen nog een telefoondraad, rechtstreeks met andere computers in contact konden treden. Sindsdien zijn we inmiddels aanbeland in het draadloze 5G tijdperk. Iedereen en alles is ‘realtime’ continu in contact met alles en iedereen. Oud en jong zijn er uren mee bezig en je ziet amper nog kinderen op straat. Mijn moeder van 83 kan -vooral volgens haar kinderen- ook echt niet meer zonder haar tablet en smartphone. Op 14 juni 2018 ben ik beëdigd. Ook in de politiek zijn de sociale media niet meer weg te denken. Juist niet zelfs. Want elke zucht wordt gedocumenteerd op de website, op facebook, twitter of in een persbericht. Tijdens de raadsvergaderingen zie je ze vlijtig op hun tablet swipen en scrollen. Het nieuws is vooral steeds sneller en toegankelijker geworden. En het fenomeen nepnieuws is helemaal actueel, alsof het vroeger niet heeft bestaan.
Hoe zou het zijn zonder de huidige snelle media? Dan zouden we veel vaker bij elkaar moeten komen, meer moeite moeten doen om iedereen bij te praten en veel vaker aan de telefoon moeten hangen. Aan de andere kant zou je dan ook minder vaak bereikbaar/beschikbaar zijn,
Zelf vind ik het niet nodig om altijd met een telefoon in mijn zak te lopen of naast mijn telefoon te slapen. Maar dat wordt mij niet altijd in dank afgenomen door, bijvoorbeeld mijn oudste zonen. Nu wil het geval dat, andersom, ze ook vaak niet bereikbaar zijn omdat ze bij een college zitten, moeten werken of God mag weten wat. Dus als ze vragen: "mama, waar zit je/waar was je?" Of als ik niet snel genoeg naar hun zin reageer op een WhatsApp-bericht,.. ben ik eigenlijk wel blij. Yes, ze willen aandacht van mij of een goede raad.
Maar even terug naar de politiek. Communicatie is natuurlijk de spil waar het om draait in de politiek. En daar zijn de huidige sociale media heel handig bij. Maar soms kan het gebeuren, zeg maar, dat voor de zoveelste keer aan dezelfde groep burgers wordt gevraagd: "wat vindt u er van?" En dan denk is wel eens 'less is more' en wanneer gaan we iets doen?